Aż trudno mi było uwierzyć, że ten film i RdS mają tego samego reżysera. Owszem,
klimat jest podobny, ale - z całym szacunkiem dla Requizytów - po obejrzeniu Requiem
czułem w głowie pustkę, za co osobiście nie lubię tego filmu, podczas gdy Pi
naprowadziło mnie na ważny wzór, którego bardzo potrzebowałem do pisemnej pracy, za
co uważam go razem z "the Fountain" za najwybitniejsze dzieło tego reżysera.

Jak się chwilę zastanowię, to widzę, że pan Aronofsky jest dla mnie - w ujęciu stricte
reżyserskim - postacią o dziwnym schemacie twórczym, który dotąd widziałem jedynie u
Quentina Tarantino: tak jak tam wyraźnie widziałem filmy dla mnie wspaniałe (Kill Bill,
Bękarty Wojny) oraz zupełnie niezrozumiałe (Pulp Fiction, Death Proof), tak tutaj mam z
jednej strony Źródło i Pi, a z drugiej RdS i Zapaśnika - pełen kontrast.

Co zaś się tyczy samego filmu: jeśli miałbym sprecyzować dla jakiego rodzaju osób jest
on przeznaczony, po prostu wykluczyłbym osoby zajmujące się zawodowo matematyką,
oraz te od niej stroniące. Pozostałym może się spodobać chociażby ze względu na
psychologię, jak też ciekawostki numerologiczne.

No i muzyka: przecież tą molową do Reqiuem to chyba w przerwach na reklamę wgrali.